2019

Verhuizing site

Ik heb de site verhuist naar een andere webhoster. Hierdoor werken enkele pagina's nog niet. Die moet ik ombouwen.
Ik ben verhuist, omdat de webhoster Mijndomein niet mijn voornaam wilde aanpassen nadat ik voor de wet van man naar vrouw ben gegaan en ik mijn voornaam verandert heb in Viviënne.
Mijndomein discrimineert transgenders.

De Vrije School Helianthus

De vrije school Helianthus viert 12 november Sint Maartensfeest lees ik op een briefje dat ik vorige week in de bus kreeg. Een vrije school dat een Katholiek feest organiseert, het kan niet gekker worden. Nou het kan nog gekker, ze komen langs de deur en zingen Sint Maartensliedjes. Ik bedoel, als de broederschool dat doet, prima, een katholieke school, maar dat is de vrije school toch niet, dat is een school zonder zuilen. (Helianthus betekent Zonnebloem)
Nu komen ze alleen maar daar waar een briefje hangt. Dat kan toch niet, een vrije school is toch gericht op spontaniteit en creativiteit en die kinderen worden niet in hokjes geplaatst. Gewoon bij elke deur langs gaan, en dan kijken wat er gebeurt. Ik bedoel je kunt wel dat briefje in de bus doen, waar je je wensen uit aangaande de giften, maar zet er dan ook bij dat het ook zonder een cadeauetje kan en ga bij elke deur, dat is pedagogisch gezien veel beter. Je moet ook teleurstellingen overwinnen van mensen die niet de deur open maken, of niet gestoord willen worden. Kinderen opvoeden naar volwassenheid, klaar stomen voor de harde wereld waarin we leven. Dat is toch het doel. Daar kun je ook creatief zijn, maar ook creatieve mensen moeten leven en moeten kunnen omgaan met kritiek op hun creativiteit.
De vrije school ontneemt de mensen de vrije reactie van de mensen achter de deur, dat is verwerpelijk. Absoluut geen reclame voor dat waar ze voor staan. Leren voor het leven, maar tweespalt zaaien tussen mensen met een briefje op het raam en mensen zonder briefje, dat is waar de vrije school voor staat. Het ontnemen van de vrijheid om spontaan te mogen zijn. Bovendien denk ik dat ze meer ophalen als ze overal bellen. Want er zijn ook twijfelaars en mensen die houden van spontaniteit zoals ik. Dus bij mij geen briefje aan het raam.

In de Duitse taal vind je een mooi woord voor ouders die hun kinderen te goed beschermen. Helikopter Eltern, ouders die er op letten dat hun kinderen niks verkeerd doen. Niet alleen spelen op straat, altijd een oogje in het zeil houden en als er iemand ook maar een fout woord zegt tegen dat kind, dan op hoge poten je gaan beklagen. Ik kom gelukkig uit een andere tijd. Geboren op Terwinselen, mijn vader was bovengronder en mijn moeder zorgde voor de 7 kinderen. Wij woonden Maarstraat 52 en de school lag in de Singelweg 5, hij is afgebroken, helaas. Ik had 2 zussen die ouder waren en dus zei mijn moeder de eerste schooldag in september 1956, loop maar met je zussen mee en bij het kruis ga je links. De meisjes gingen rechts naar de meisjes school in die tijd was alles strikt gescheiden. Lanterfanten als de school uit was, was er niet bij, was je niet op tijd thuis, dan woar 't book umgedragen, dus dat kreeg je niks meer. De Schaesbergerweg, die we elke dag over moesten, was ook een drukke weg. Daar stonden verkeersregelaars. Toen al.
Tegenwoordig worden de kinderen met auto en al de klas ingereden. Ze leren niet meer dat je van fouten kunt leren, dat je van teleurstellingen sterker wordt, dat je moet vechten om je doel te bereiken.
In 2006 organiseerde ik een reünie van mijn lagere school klas en de meisjesschool klas van het zelfde jaar. Ik kende geen een van de meisjes, maar ik vond ze allemaal. Wat bleek was, dat de kinderen van de Helikopter Elterern, de watjes waren, vele van hen leefde al niet meer, omgekomen door drank en drugs. Andere die nog leefde waren aan de drugs of leefde op straat. De watjes van de klas, die hadden moeten knokken in
hun leven, waren er sterker uit gekomen. Zoals die ene die wethouder was geworden met mij het meest bedeesde jongetje van de klas toen. En ik die toch maar in zijn eentje een hele reünie georganiseerd had. En dan heb ik ook noch en handicap, wat het syndroom van Klinefelter heet.

Het Grotius ook zo'n vrije school waar kinderen niet echt vrij zijn, waar kinderen zelfmoord plegen, omdat ouders en docenten er niks aan doen, blijkbaar te veel vrijheid voor sommigen. Op die school zat ooit Luna. Ook een kind van Helikopter Eltern, die bij mama op de basisschool zat, omdat ze op een andere school, behandeld werd als elk ander kind. Waar kinderen leren van de fouten. Luna maakte geen fouten, fouten maken die anderen allemaal. Ze bleef nog een jaar extra op de school, zodat mamma een oog op haar bleef houden en kon behoeden voor de boze buitenwereld. Ze kwam op Grotius terecht en nu was er niemand meer die haar kon behoeden, maar helaas een bevriende docent nam de rol over en greep in waar dat kon, want Luna moest beschermd worden. De ouders beklaagden zich waarom ze geen vat meer hadden op haar, waarom ze zich nooit aan de spelregels hield van het leven. Thuis komen op afgesproken tijden was er niet bij, altijd op stap, weg van de ouders die haar overvleugelde. Hoe moet dat dan, als je niet geleerd hebt om van je fouten te leren, dat elk mens zijn eigen wiel uit vindt. En daarmee aan de slag gaat, dat het leven vallen en opstaan is. Hoe moet dat als je niet mag vallen en je pijn mag doen. Dat altijd er iemand is die je nog net opvangt voor je valt, hoe is dat. Ik denk dat het heel moeilijk wordt voor deze mensen. Dat ze naderhand bij een psycholoog zitten en die hun dan het advies geven ga de wereld in en leer van je fouten en durf ze te maken.
Vrij leren in je creativiteit is hoe het moet, maar hou die ouders bij die school weg, want anders is er geen vrijheid. School is school en thuis is thuis.

Facebook

Vandaag ben ik gestopt met Facebook. De scheldpartijen, beledigingen enz. die ik naar mijn kop kreeg geslingerd omdat ik Transgender ben rees de pan uit. Diverse meldingen gedaan, maar het hielp niet. Facebook deed er niks mee. Maar toen ik schreef dat Joden geldwolven waren werd ik meteen geblokkeerd voor 24 uur en het bericht werd verwijdert. Je mag iedereen beledigen op Facebook, je mag b.v. alles zeggen over Palestijnen, over LHBTI personen, maar je mag niks zeggen over joden, blijkbaar kan daar geldwolf Zuckerberg niet tegen. Ik hoor niet bij die generatie die die 6 miljoen joden vermoord heeft, dus daar moeten ze me ook niet op aanspreken, ik heb er ook geen trauma van. Laten we eerlijk zijn, de joden in Israël, doen nu precies het zelfde wat de Duitsers deden in WOII, weerloze mensen vermoorden.
Ik ben ook gestopt, omdat me al die spam van reclames me de keel, uit hangen. Je doet het weg en dan zegt Facebook je krijgt soortgelijks niet meer te zien, maar even later staat het zelfde product er onder een andere naam er weer op.
Het was niet de eerste keer dat ik geblokkeerd werd. Ook had ik een link er op gezet van Wikipedia, daar stond een foto bij van een vrouw met ontbloot bovenlichaam van een beroemde fotograaf. Kunst dus. Had men geen boodschap aan. Hypocriete klootzakken.
Dus de Facebook pagina van de Molenberg de Wijk moet het nu doen zonder mijn foto's. Ik had in totaal 1600 foto's gepost op diverse sites en ik had 1800 berichten geschreven.

Ik heb genoeg websites met allemaal blogs, ik kom mijn ei wel kwijt.

Heel lang geleden

Vandaag was ik naar de fysiotherapeut geweest. Die zit tegenwoordig bij Schambergen in Kerkrade. Nicole ken ik al van het begin van mijn Klinefelter ontdekking. Het toeval wil dat ze een broer heeft die ook Klinefelter heeft, een van de weinige die me serieus neemt. Ik moet er een 8 km voor rijden op mijn fiets om er te komen.
Op de terug weg hoor ik iemand Vincent roepen, ik reageerde er eerst niet op, want ik heet niet meer Vincent, maar toen realiseerde ik me dat dit natuurlijk niet iedereen wist. Ik bleef dus even wachten op de man die me riep.
Toen hij bij me was, zei hij tegen me: je bent toch Vincent, ik zeg nee dat ben ik niet. Ik zag hem verwonderd kijken. Waarop ik zei, ja zo heette ik vroeger, maar nou niet meer. Ik ben van geslacht verandert en nu heet ik Viviënne. En wie ben jij als ik vragen mag. Ken je me niet meer vervolgde de man. Ik zeg nee, ik ben Jo Debets. En nu zag ik het, je moest goed kijken om het te zien. Hij was vroeger een tengere jongen. We werkten allebei bij Kerres in Kerkrade een Renault garage. Samen zijn we ooit naar Amsterdam geweest voor een cursus Diagnose Station, ik werkte er amper 1 week toen ik al op cursus kon gaan. Maar dat kon hij zich niet meer herinneren. 1 Week werkte hij op het diagnose station de week daarop werkte ik er op. Er was dus altijd eentje die het werk kon doen als de andere zou uitvallen. En je kwam niet in een sleur terecht. 1 Week station, 1 week garage, maar ik deed het werk op het station liever. Je was wat meer je eigen baas.
In 1973 werd ik ontslagen, in verband met de oliecrises, Jo was toen allang weg. Hij was in de verkoop van auto’s terecht gekomen bij verschillende garagebedrijven en op het laatst heeft hij huizen verkocht zo vertelde hij me. Hij was zeker 2 maal zwaarder geworden als vroeger. Dus de herkenning was daardoor moeilijk. Ik vroeg hem ik ben blijkbaar niet veel verandert, nee zegt hij, zelfs met helm herkende ik je. Dat kan kloppen ik heb inderdaad nog steeds hetzelfde tengere gezicht al vroeger en ik ben ook niet dubbel zo zwaar. Absoluut niet. Ik zal nu een 10 kilo zwaarder zijn, toen woog ik 76 kilo, nu zal het een 86 zijn.
In de automonteur tijd was Kerres mijn beste baas en van alle bazen staat hij op de tweede plaats, bij de Mavo de Lichtenberg was het nog een leukere tijd vind ik.
Een van de zonen van de baas, ging het slecht mee. Hij had kanker. Huub was van die zonen degene waar ik het beste mee overweg kon. Heeft hij dan gerookt vroeg ik. Ja, zei Jo en toen hij het zei, viel het me weer in, hij rookte altijd filtersigaretten, dat was niet zo slecht meende hij toen. Maar zoals je ziet maakte dat niks uit. Volgens Jo was het een aflopende zaak. Dan haalt hij de 65 niet dacht ik, want hij was zeker 4 jaar jonger dan ik was, dus hij zal 64 zijn denk ik. Bovendien heeft hij altijd in de garage lucht rondgehangen, het bedrijf in Kerkrade gerund. Dat is ook niet al te gezonde lucht. Het zijn nu de zonen die van Huub en Ger die de bedrijven runnen. Jo had ik sinds 1973 niet meer gezien 46 jaar geleden. Hij woonde op het Eikse, een steenworp van mij vandaan. Het heeft desondanks 46 jaar moeten duren voor we ons weer tegen kwamen. Herinneringen uit lang vervlogen tijden. Ik kan me nog veel herinneren uit die tijd en het viel me op, dat dit bij hem niet zo was. Ik ben nog een stukje met hem mee gereden toen hij naar huis liep. En bij het Philipspad de weg naar huis vervolgd. En meteen gezien dat ik daar de drukke weg kan vermijden als ik nog eens naar Kerkrade moet.

De Tsiet een Kerkraads gedicht

DE TSIET
DE TIJD

Der miensj va hü deet of ut brent

De mens van vandaag doet alsof het brand

heë jakkert mer en broest en rent.

hij jakkert maar en vliegt en rent

Flotter jeet ut, drop en druvver,

Vlugger gaat het, erop en erover

ut leefste sjleug me sjtukker uvver.

het liefste slaat men stukken over

Tsiet is jeld, doa sjteet me drop,

Tijd is geld, dat vind men het belangrijkste

der inge drieënt der angere op.

de ene draait de andere op.

Me kiekt nit um, jing inkel kier,

Men kijkt niet om gen enkele keer

me jeet mer durch en ummer wieër

men gaat maar door en verlegd steeds de grenzen.

Bij nuuks mieë wead noch sjteljesjtange,

Bij niks meer wordt stil gestaan,

sjrit vuur sjrit wead wieër jejange

stap voor stap wordt verder gegaan.

Zoeë vlüjje weche, daag en ing stond,

Zo vervliegen weken, dagen binnen een uur

voet wie inge blits, jraat wie ing sekond.

weg als een bliksem, net als een sekonde

Da ziet me ópins vul tse spieë,

Dan ziet men in eens veel te laat

wat me verpast hat, kunt nit mieë.

wat men gemist heeft, komt niet meer.

In plaatsj va jage mós me doarum verzukke,

In plaats van te jagen, moet men daarom proberen

ut sjunste van der daag tse plukke.

het mooiste van de dag te plukken

DER HERJOD HAT DE TSIET JEMAAT

GOD HEETF DE TIJD GEMAAKT

VA TSOUWE HAT HEE NUUS JEZAAD

VAN HAASTEN HEEFT HIJ NIKS GEZEGD


We gaan weer verder

Zo ik heb de blog over de Witte wijk weer geactiveerd. Noodgedwongen moest ik het onderbreken, omdat het onderdeel in mijn webpagina ontwerper, RapidWeaver niet meer werkte. In de tussentijd is heel wat verandert. Ik ben van man naar vrouw gegaan, ik heb een nieuwe hond en ik loop nu door de wijk en heb de scootmobiel ingeleverd.
Maar ook op de Molenberg is er heel wat verandert. Een een gedeelte van de Joost van Vondelstraat is gesloopt en er is nieuwbouw voor in de plaats gekomen, en fase 1 van Vossepark 2.0 is bijna klaar. Op 1 november 2019 zou het opgeleverd moeten worden is mij ter oren gekomen.
En in mijn straat hebben 4 mensen hun huis verkocht en hebben we 5 nieuwe bewoners gekregen, een huis stond leeg en heeft nu ook een nieuwe bewoner. Een hoek huis staat nog steeds leeg.